Hoe het allemaal zo gekomen is...
Als violist speel ik al weer ruim 30 jaar bij Phion, voorheen Het Gelders Orkest, en geniet dagelijks van het prachtig rijke symfonische repertoire. Daarnaast ben ik al vele jaren fotograaf.
Lang geleden, toen ik een jaar of 10 was, nam ik de oude camera van mijn broer over. Een Russische copie van een Rolleiflex, een Lomo Lubitel 2. Een mooi ouderwets ding, met rolfilm waarmee je superscherpe foto’s kon maken. Door de grote 6×6 zwart/wit negatieven kon je ze makkelijk uitvergroten zonder kwaliteitsverlies. Ik vond het leuk om alles uit te proberen en leerde zo spelenderwijs alles over diafragma’s, sluitertijden en belichtingsmeters. En dan ging ik samen met mijn vader die foto’s zelf afdrukken, op zolder hadden we een doka ingericht. Daar is de basis gelegd, en de fascinatie voor fotografie.
Tijdens mijn fotografie opleiding kwam ik voor het eerst echt in contact met architectuur. In eerste instantie vond ik het maar niks, saai, gebouwen. Maar gaandeweg zag ik er steeds meer in en is er op enig moment een vonkje overgesprongen. Ik word gewoon heel blij als ik een mooi gebouw of bouwwerk zie. En dat waar ik blij van wordt wil ik graag aan anderen laten zien, met mijn foto’s, mijn kijk op de zaak, door lijnen, lichtval en structuur goed ik beeld te brengen. Ook interieurs kunnen heel inspirerend zijn door kleur, vorm en materialen. Daar ligt de uitdaging vaak in de goede belichting.
Op mijn middelbare school was een fotoclub. Natuurlijk werd ik daar lid van. We hadden in de kelder van de school, onder het toneel van de aula, een doka waar ik naar hartenlust kon experimenteren. Ik heb daar dan ook vele uren doorgebracht. Een leuke en gezellige tijd. Echter was mijn zakgeld snel op aan fotopapier en rolletjes dus was ik permanent op speurtocht naar de beste aanbiedingen.